فرهنگ، وجه تمایز میان انسان‌ها و در عین‌حال وجه اشتراک بشریت است. تفاوت‌های قومی، نژادی، جغرافیایی، سیاسی و زبانی می تواند عاملی برای شناخت ملت ها از یک دیگر باشد. جوامع و ملل به‌وسیلۀ مشترکات فرهنگی و انسانی خود با سایر ملت‌ها تعامل و گفتمان برقرار می‌کنند و علم نیز زبان مشترک میان انسان‌ها و معیار فرهیختگی است. علم مدینه فاضله‌ای به وسعت جهان است که تمام مرزهای سیاسی و جغرافیایی را حذف کرده و اختلاف طبقاتی، نژادی، مذهبی و زبانی را نادیده می‌گیرد. حاکمیت علم یک حاکمیت جهانی و سنبل تحقق‌یافتۀ آزادی واقعی و دموکراسی در جهان است و دانشگاه پرچمدار علم. اعتقاد داریم علم میراث تمام بشریت در طول اعصار مختلف است و دانشگاه‌ها نیز متعلق به تمام مردم جهان.
اینجا دانشگاه است و درهای آن بر روی تمام مردم جهان گشوده است. دانشگاه فردوسی مشهد با قدمتی 70 ساله نه تنها به وجود دانشمندان و استادان برجستۀ خود و نه تنها به‌خاطر کسب موفقیت‌های علمی و صعود به قله‌های بلند دانش به خود می‌بالد؛ بلکه بین‌المللی‌شدن افتخاری دیگر برای دانشگاه فردوسی مشهد به شمار می‌آید. وجود یک دانشگاه بین‌المللی در یک شهر بین‌المللی که در سال 2017 به‌عنوان پایتخت فرهنگی جهان اسلام انتخاب شد، فرصت تعاملات فرهنگی میان جوامع و ملت‌های مختلف جهان را بیشتر فراهم می‌نماید. من و تمام اعضای 25000نفری خانوادۀ بزرگ دانشگاه فردوسی مشهد؛ اعم از استادان، دانشجویان و کارکنان افتخار می‌کنیم که هم‌اکنون در سال 1398 (2020) لذت تحصیل و تحقیق را در این دانشگاه زیبا با بیش از 2000 دانشجو از 30 ملیت جهان به اشتراک گذاشته‌ایم.
حضور دانشجویان بین‌الملل در دانشگاه فردوسی مشهد برای ما بسیار ارزشمند است و رضایت، شادی و امنیت این دانشجویان، آرزوی ماست. ما معتقدیم دانشجویان بین‌الملل دانشگاه فردوسی مشهد نمایندگانی از کشور خود در اینجا هستند و پس از بازگشت به کشور خود پیام دوستی، برادری و برابری مردم ایران و فرهنگ اصیل ایرانی را برای مردم کشورشان به ارمغان خواهند برد و نمایندگان دانشگاه فردوسی در کشور خود خواهند بود.
لازم می‌دانم یادآوری نمایم که قارۀ آسیای بزرگ و این بخش از آن که کشورهای خاورمیانه و آسیای مرکزی لقب گرفته، در تاریخ و فرهنگ بشریت نقش بی‌بدیلی داشته است. زمانی خراسان بزرگ که اکنون پاره‌های آن در کشورهای مختلف همسایه گسترده است، چهارراه تبادلات اقتصادی، فرهنگی و علمی بوده است. شاید اکنون زمان مناسبی برای احیای آن روابط عمیق و گسترده و احیای نقش علمی و تاریخی این منطقه در عرصۀ بین‌المللی باشد. در این منطقه از جهان اغلب منابع اصلی و زیرساخت‌های توسعه وجود دارد، درحالی‌که اکنون جزء مناطق کمترتوسعه‌یافتۀ جهان قلمداد می‌شود، اگر به فرزندان برومند این منطقه که اکنون دانشجویان و دانشمندان جوان هستند، اعتماد کرده و بین آن‌ها دوستی و مودت ایجاد کنیم، می‌توانند توسعه و شکوفایی منطقه را در آینده تضمین نمایند.
به امید روزی که صلح، عدالت، توسعه و پیشرفت در سراسر جهان تحقق یابد.
دکتر محمد کافی
